kaantjes

kaantjes

(de ~, (v.) , dim. mv.)

De kantjes van het spek worden in stukjes gesneden en krokant gebakken.

zie ook kowekes, kaantjessaus

205

SN, vrees ik, Kastanjeoog.
Het staat in ieder geval in Van Dale:

kaan2
kaan (geen afbreking)
zelfstandig naamwoord • de • ka­nen
1305–1370, de oud­ste vorm was cade, waar­van kaan, met uit­sto­ting van d, het mv. is; ety­mo­lo­gie on­be­kend. Uit het mv. caden ont­stond ook een vorm met j als over­gangs­klank: kaai­en, waar­uit ge­wes­te­lijk een nieuw en­kel­voud werd ge­dis­til­leerd: kaai

1
kaan­tje (meest­al ver­klein­vorm en mv.)
over­blijf­sel van uit­ge­bra­den vet of spek, stuk­je uit­ge­bra­den vet, ook wel stuk­je hard­ge­bak­ken spek of vlees, vroe­ger wel als brood­be­leg ge­ge­ten

Alles over kaantjes in het WNT:

http://gtb.inl.nl/iWDB/search?actie=article_content&wdb=WNT&id=M029256

Er blijkt wel een W-VL betekenis te zijn:

Volgens eene aanteekening van G. GEZELLE wordt een kaantje, b.v. te Brugge, wel gebezigd voor: eene groote hoeveelheid, veel. Misschien eene ironische toepassing van de bet. onder ?) vermeld?

Der was alzoo ’en kaantje volk: vele volk. ’k Hee der al ’en kaantje aan gewrocht: vele aan gewrocht. poëem WNT