egij

egij

(grammatica)

subjectsverdubbeling van 2de persoon enkelv. gij

De spelling is niet altijd evident:
“komt egij”: uitspraak komdegij
“gade gij” is eigenlijk “gaat egij”

zie ook ekik

57

Tgoh, het komt waarschijnlijk wel van bv. “komt ge gij” (hoewel het in se niet volledig uitgesloten is dat de ‘e’ toch nog van de oude enkelvoudsvorm ‘de/du’ afstamt), maar die ‘e’ is nu toch wel echt enclitisch vastgeplakt aan het werkwoord, en niet aan het voornaamwoord. Ge hebt praktisch hetzelfste in bv. het IJslands, bijvoorbeeld:
‘komt þú’ = ‘komt ge’
‘komdu’ = ‘komde’
Het verschil is natuurlijk dat dat in het IJslands alleen werkt in het enkelvoud en niet in het meervoud, en dat het IJslands geen voornaamwoordverdubbeling/-verveelvoudiging kent, het Vlaams is daarin redelijk uniek op de wereld.
Uiteindelijk hebben ze op vlaamsetaal.be trouwens ook gelijk dat de werkwoordsuitgang eigenlijk met een d en niet met een t zou moeten zijn (in het West-Vlaams wordt die d zelfs nog steeds stemhebbend uitgesproken als er geen verdere klanken op volgen – in de rest van Vlaanderen is de d enkel stemhebbend als er een klinker op volgt), want dat is een restant van de middeleeuwse spelling dat enkel werkt in het Nederlands. Er is zelfs meer reden om bv. ‘komd’ met een d te schrijven, dan pakweg ‘hond’, want ge spreekt ‘hij komt af’ uit gelijk ‘ijkomdaf’, maar ‘den hond is aan het eten’ wordt ‘d(e)nontizanteet(e)(n)’. Ma bon.

Euh, negeert maar mijn voorbeeld hierboven (dat komt ervan malgré iets te willen gebruiken dat qua vorm exact overeenkomt, maar qua inhoud iets minder), hier zijn er een paar die ook effectief just zijn:

‘þú ert’ = ‘ge zijt’
‘ert þú’ = ‘zijt ge’
‘ertu’ = ‘zijde’

‘þú talar’ = ‘ge spreekt’
‘talar þú’ = ‘spreekt ge’
‘talarðu’ = ‘spreekte’

En het werkt eigenlijk wel in het meervoud, maar niet met hetzelfste voornaamwoord:
‘þú hefur’ = ‘ge he(b)t’
‘hefur þú’ = ‘he(b)t ge’
‘hefurðu’ = ‘hebde/hedde’
‘þið hafið’ = ‘gulder he(b)t’
‘hafið þið’ = ‘he(b)t gulder’
‘hafiði’ = ‘hebde/hedde’