Reacties van fansy

Een plenke in de Kempen is een pleintje.

vb zinnen aangepast volgens de gebruikelijke Kempense spreektaal.

Voor de jaren 90 zei men ‘foert’ voor een scheet.

Man, man, man, wat is dat allemaal. Echt hilarisch op den duur en ergernis omwille van de onredelijkheid en de onlogica van de lompe Hollanders.
Het eerste wat mij opviel was een DT-fout zoals o.a.: Ik denk dat de situatie per regio VERSCHILD inderdaad. (Alsof ik het wist, van een Hollander uiteraard)
Verder: De levendige horror-fantasie van de Hollanders swingt de pan uit in:
- Patatje oorlog: klinkt alsof de portie frieten al eens gegeten is geweest en opnieuw verkocht wordt.
- Een curryworst special (frikandel special) alsof het een lichamelijke afwijking of een of andere ziekte is: Open ruggetje.
Smakelijk zou ik zeggen!

Verschuiving ik -> mij

Het begrijpen en gebruiken van persoonlijke – en bezittelijke voornaamwoorden evolueert in de periode van 2 jaar tot en met 11 jaar. “ik” wordt “mij” en “mij” wordt “ik”.
De omkering der voornaamwoorden is een eigenaardigheid in het taalgebruik die dikwijls wordt beschreven als typisch voor autistiforme kinderen.
Bij gewone ontwikkelde kinderen blijft, na 2 jaar, ik – ik.
Het kind vervangt de eigennaam door het persoonlijk voornaamwoord eerst en vooral wanneer de eigennaam onderwerp van de zin is. Daarbij valt op dat sommige kinderen (vier van de zes) een korte maar duidelijke periode doormaken waarin ze de mij-vorm als onderwerp gebruiken i.p.v. de ik-vorm. Daarna komen ze tot een juist gebruik van de ik-vorm voor het onderwerp. Vergissingen in de omgekeerde richting komen bij deze kinderen praktisch niet voor: het kind gebruikt de mij-vorm correct als lijdend of meewerkend voorwerp, of bezitter (van mij).
Het zijn de kinderen die van nature uit, de vnwn. op een bepaalde leeftijd correct gebruiken en dat een bepaalde groep van volwassenen de stap van mij > ik > mij niet zijn ontgroeid en daarom tot op heden nog zo spreken zoals in “dan mij” ipv “dan ik”. Een mogelijke verklaring zou kunnen liggen in de hypothese dat het eerste correcte gebruik gebaseerd is op directe imitatie en dat de echte verwerving van een bepaalde regel veel geleidelijker en eventueel langs foute hypothesen en tussenstadia verloopt.
Het gebeurt niet alleen in België maar over de hele wereld. Het ergste is in de USA, dat komt sterk en frequent tot uiting in films, waarin sommige acteurs/actrices mekaar verbeteren, zeker in jeugdfilms; om hen op het goede spoor te brengen van correct taalgebruik.
Deze gap in de ontwikkelingsfase is dus een wereldfenomeen, niet louter Vlaams of Hollands.