karot

karot

(de ~ (v.), ~ten)

Woordenboek der Nederlandsche Taal: KAROT
— in Vlaamsch-België ook KAROOT —, znw. vr. Ontleend aan frans carotte (eigenlijk wortel, peen), bij verkorting voor carotte de tabac, ”rouleau de feuilles de tabac” (Littré).
1. Eigenlijk. Een spilvormige rol gesponnen tabak, waarvan snuiftabak gemaakt wordt.
? — Zegsw. Iemand een karot trekken (bij Rutten (1890) ook: wisselen), hem foppen (Cornelissen-Vervliet).
2. Bij vergelijking. Een rolletje in papier gewikkelde geldstukken; een ”kardoes(je)”. In ’t Hageland (Rutten (1890)).

Van Dale 2018:
ka­rot
1627 < Frans ca­rot­te (vgl. kroot)
1. rol ge­spon­nen ta­bak waar­van snuif werd ge­maakt (symbool: tabaksrol)
• uitdrukking; BE; niet al­ge­meen iem. een ka­rot trek­ken
iem. fop­pen, beet­ne­men
2. BE; niet al­ge­meen rol ge­saus­de pruim­ta­bak
3. BE; niet al­ge­meen in pa­pier ge­wik­keld rolletje geld­stuk­ken (van de­zelf­de waar­de)

vnw

ook carot

319

't is gin karot

uitdrukking in het Brugs : ’t is gin karot, wi : ’t is zwaar werk, geen gezever.

In het Brugs is een karottentrekker een karotjee, een plantrekker. In datzelfde dialect is karootezwart roodharig.