mij

mij

(vnw.)

In Vlaanderen komt dit persoonlijk en wederkerend voornaamwoord in de spreektaal uitsluitend in beklemtoonde vorm voor, de onbeklemtoonde vorm ‘me’ bestaat feitelijk gezien niet meer. Dit betekent dan ook dat ‘mij’ een Vlaming niet beklemtoond in de oren klinkt. In de uitspraak kan er echter wel nog altijd een klemtoon op gelegd worden om duidelijk te maken dat het over ‘mij’ gaat.

als persoonlijk voornaamwoord:
VL: “voorwat hadt ge mij gebeld?” ? NL: “waarom had je me gebeld?”
VL: “ze deed mij een oneerbiedig voorstel” ? NL: “ze deed me een oneerbiedig voorstel”

als wederkerend voornaamwoord:
VL: “’k heb mij vergist” ? NL: “ik heb me vergist”
VL: “’k was mij aan ’t wassen” ? NL: “ik was me aan het wassen”

→ Merk op: het West-Vlaams is een andere richting opgegaan en heeft ‘me’ wél behouden (hoewel men ook daar de voorkeur geeft aan beklemtoonde vormen) – bovendien heeft het noordelijk West-Vlaams, zoals het Hollands, de functie ervan uitgebreid om ook te dienen als onbeklemtoond bezittelijk voornaamwoord (zie bv. ook se):
W-VL “me moatn/moats” ? NL “me friende”
W-VL “me vint/wuf” ? NL “me man/frouw”

Gezever van de Taaltelefoon:
“Als niet-onderwerpsvorm kunnen we zowel me als mij gebruiken. Het is aan te bevelen om zo veel mogelijk de gereduceerde vorm me te gebruiken. Overmatig gebruik van de volle vorm mij maakt zowel gesproken als geschreven taal onnatuurlijk.”

59

In Leiestreek zegt men miene vint en mie(n) wuuf en mie(n) moat’n

Zou goed kunnen dat ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord beperkt is tot noordelijk West-Vlaanderen, aangezien geslachtelijke verbuigingen daar toch voor het merendeel verzwonden zijn. Ik pas het lemma aan, merci!