speciaalken

speciaalken

('n (o.))

Gentse vorm van speciaalke, met het achtervoegsel -ken.

1

Die n vanachter is niet specifiek Gents eigenlijk, maar ook algemeen in Waas en Dender (hoewel da me wij wel ‘specialleken’ zeggen met een korte a). In se is dit (dus die ‘n’ op het einde) gewoon de oudere vorm die door de meeste dialecten niet meer met een expliciete ‘n’ uitgesproken wordt, tenzij het volgende woord in de zin begint met een h of een klinker. Ik zou er dus geen aparte lemma’s voor aanmaken, maar eigenlijk liever alle lemma’s die een diminutief behandelen herschrijven naar ‘en’ i.p.v. ‘e’, maar dat is natuurlijk wel heiligschennis.

Zie in dat verband ook mijn reactie over “klei manneken” op suggesties voor de Vlaamse Woordenboek 2.0.

En om nog wat meer te pezeweven is het lidwoord bij onzijdige woorden, dus ook alle diminutieven, eigenlijk ‘e’, dat als ‘een’ uitgesproken wordt als het woord dat erop volgt begint met een b, d, h, t of een klinker. Als ge dat als ‘n’ schrijft kan het zeer verwarrend zijn voor iemand die niet al weet welke klank dat ge daarmee bedoelt, terwijl ‘e’ in mijn ogen toch duidelijker de uitspraak weergeeft.
e kind
e kindjen / e kinneken
e specialleken
een huizeken
een blommeken
een armbandjen
…