malots

malots

(de ~, (m.), ~en)

Malots is een oudere benaming voor en ziekelijk of gehandicapte medemens

290

malloot (SN) iemand die zich grappig of ongewoon gedraagt, ‘de malloot uithangen’

MALLOOT

Woordsoort: znw.(v.)
Modern lemma: malloot
znw. vr., mv. malloten. Hoogstwaarschijnlijk ontleend aan dial. fr. malot (verg. minioot uit fr. mignot), benaming voor eene soort van wesp of hommel, en evenals hd. hummel ook wel toegepast op een al te druk meisje (zie Tijdschr. 16, 159). Reeds spoedig in verband gebracht met het bnw. mal, en dan soms opgevat als eene verbastering van malhoot (d. i. malhoofd) (verg. b.v. bij ogier, Seven Hoofts. 280 ¹⁶⁴⁵: ”Wel Mal-hoot seghme nu” enz.), of wel als eene soort van afleiding van mal, en dan soms uitgesproken met den klemtoon op de eerste lettergreep, terwijl hij oorspronkelijk viel op de tweede. De zeldzame vorm malloote heeft eene e naar analogie van andere vrouwennamen. Uit onze taal overgenomen in het Nederduitsch (zie b.v. doornk. koolm.).
?1. Eigenlijk. Een al te druk meisje, niet ingetogen, soms manziek.
+?2. Een niet juist altijd jong vrouwspersoon, die zich mal gedraagt, hetzij door drukte, overdrevenheid, onnoozelheid.
Afl. Mallotig en malloterig, beide in de spreektaal gewoon voor mal, idioot (”Gedraag je niet zoo mallotig”; in de volgende plaatsen op eene niet algemeen gebruikelijke wijze geconstrueerd: ”Miechel … vroeg, of ze hum verechtig óok mocht liejen as hie malloterig op heur was?” cremer 12, 3 ¹⁸⁵⁶; ”’k Het ‘t zoo malloterig op oe geloajen, da’ k hoast niet zonder oe zou kunnen lêven”, cremer in Geld. Volksalm. 1854, 36).
Aanvulling bij MALLOOTI

?Afl. Mallotig, vandaar: Mallotigheid, iets idioots, malheid, dwaasheid.
© 2007 INL. Artikel gepubliceerd in 1904.