kal

kal

(de ~ (m.), geen mv.)

datgene wat men zegt, gepraat; (ook) praatjes, onzin; woorden, ruzie

Mèt iemed on (de) kal koëme. (met iemand een praatje slaan)

De hébs gemèèkelek kal mèt dèè. (met die raak je makkelijk aan de praat)

Zèk mêr niks triëver, de hébs bèèter geene kal mèt de geboêre. (Zeg er maar niets over, je hebt beter geen ruzie met de buren)

Wo ne kal! (wat een onzin, dat is praat voor de vaak)

’n Kaar kal woëg nog geene kilau (lett. een kar vol praatjes weegt nog geen kilo; praatjes vullen geen gaatjes)

Och, lot de kal mêr daud! (lett. laat de praat maar dood, maak er maar geen woorden (meer) aan vuil, maak geen slapende honden wakker)

---

Idem in Maasland, niet alle uitdrukkingen zijn echter hetzelfde.
De woorden zijn lichtelijk anders:

Mit emes aan de kal komme.
De kins mekkelik kalle mèt deam.
Zigk mer niks der-euver de hubs baeter geine kal mit de bure.
’n Laeg kar waegt nog geine kilo.
Och loat de kal mer goan. (ipv doead)

Hmm, gaat den tweede vb-zin bij petrik mss over een vrouw (of ne groep personen) maar bij LG over ne vent?

Wat/wie moet ik (Died) zijn?

die

Toch niet, Grytolle: ‘die’ =

‘dèè’ (of ‘dae’, kwestie van spelling) verwijzend naar een man (geen buigingsuitgang); ‘dij’ (wij zeggen ‘daaj’ bij stoottoon) kan verwijzen naar een vrouw of (meervoudig) naar meerdere personen