Reacties van petrik

Alleszins niet bekend in (Zuid-)Limburg. Een warrig kluwen noemen wij een “klatter” (Nd. klit), in de war raken of brengen van draad, garen e.d. “verklattere(n)”.

Er staat inderdaad niet specifiek “Belgisch” bij dit lemma in Van Dale, maar enkele betekenissen kregen toch het label “gewestelijk”:
. (pers., zaken) aanzien, bekijken (bv. schilderijen bezien)
. nog wat aanzien (bv. ik wil het nog weleens bezien)
. proberen, afwachten hoe het verder gaat (bv. het nog eens met iem. bezien).
Een klein google-testje bewijst dat dit woord wel degelijk courant in België voorkomt, bv. “Hij bezag mij van kop tot teen.”
Vermoedelijk veel minder courant in Nederland, anders was het label “gewestelijk” niet nodig geweest. ;-)

Ongetwijfeld een variant op “allicht” en “lichtelijk” (= vermoedelijk; vgl. altezeer). De meeste zegslieden spreken de t van “licht” hier niet uit, wat opmerkelijk is, aangezien die t alleen aan het einde v.e. woord wegvalt:
. doêt ’t lich èns aut!
. ze hèt ’t lich aut (ze is dood, heeft afgedaan, speelt niet meer mee)
. den deksel oplichte.

aardig

Hier is geen sprake van analogie, lijkt me, het gaat om een natuurlijke klankontwikkeling uit het Westgermaans (wij zeggen trouwens niet “fier” maar “fél”). Wat wel vreemd is, zijn de verschillen in het al of niet wegvallen van r of d in vergelijkbare positie:
. ho(og)vaardig (ww. varen) = hoeviërdig (r+d blijven behouden)
. vaardig (ww. varen; =af, klaar, vgl. Dts. fertig) = viërig (d valt meestal weg)
. aarde, waarde, ga(a)rd, paard = iëd(e), wiëde, giëd, piëd (r valt weg).
Daarentegen:
. aard, baard, aarden (ww.), aardig … hebben in ons dialect een andere klank maar ook weer die variatie®(d): aod, baod, aode, aor(d)ig (net als in “viërig” spreken de meesten de d hier niet uit).
Ik moet toch eens zien te achterhalen hoe dit te verklaren is.

Ik bedoelde strikken, pak ’t mich ni koellek.